Shana en Jimmy in Mexico

Zaterdag 4 april en zondag 5 april.

Opstaan om 1u30 midden in de nacht viel beter mee dan verwacht, gezien het feit dat ik toch al niet in slaap was geraakt. Dus eigenlijk was het meer: eindelijk mogen uit het bed komen en alles in de auto laden. Nog een laatste aai voor de poesjes (en vijf keer de toer doen om alle lichten, sloten, deuren etc te controleren, een licht autistisch trekje van mij) en op naar de auto. Uiteraard hadden we de kaart van Nederland in de gps van Jimmy gestoken, zijn gsm die al sinds jaar en dag dient als prima gps. Ook de route hadden we er al in gestopt, kwestie van alle problemen te vermijden. Maar waar Shana en Jimmy iets plannen, ligt Murphy natuurlijk op de loer. Het valt te raden: de gsm weigerde dienst op het moment van vertrek. Als dat maar goed kwam..

Tot we ongeveer bij Schiphol waren ging het prima, maar dan... Onmogelijk de parking van Arke fly te vinden! We hadden een afgedrukt plan van Mappy, een plan van de arke fly mensen zelf en nog was het niet te vinden. Probleem: om 5u30 zou de shuttlebus ons oppikken vanop de parking, en zoals (best dat ik dat niet op voorhand wist) zou blijken vertrok de volgende shuttle pas om 6u15. Dat zou dus “dik bescheten” zijn om die te missen! Na veel geblèt (ik) en gevloek (raad eens wie) dan uiteindelijk toch de parking gevonden.... om 5u27!! Oef.. Jimmy kennende stond hij in het midden van de nacht in z'n t-shirt bij de oppikplek van de shuttlebus (ter vergelijking: ik droeg een jas, trui, t-shirt, topje en sjaal en stond nog te ruttelen in m'n vel). Dat leidde tot een onverwacht resultaat: een ander koppeltje dat daar ook stond te wachten op de shuttle sprak ons aan over Jimmy's vreemde gebrek aan kledij en ziedaar: een verbond van vier personen was gesloten! Tijdens de rest van de vluchtvoorbereidingen etc zouden we bij dit koppel blijven, gezellig!

Toen we uiteindelijk op Schiphol aankwamen bleek alles daar geautomatiseerd. Je doet zelf je check-in via een computer (Jimmy mocht het voor dat ander koppel ook doen, ze bleken niet zo handig met reistoestanden), je checkt zelf je bagage in etc. Dat zelf bagage inchecken liep al mis bij onze eerste koffer, dat stomme spel wou maar niet werken. Zodus: op naar de balie waar ook werkelijk mensen aan zaten voor de goede ouderwetse manier van bagage inchecken. Daarna op naar de gate, het was ondertussen zo'n 7u geworden. Nog 2u voor de vlucht zou opstijgen en we mochten pas om 8u boarden, dus een uurtje liepen we rond in het mekka voor shoppers. En dat zonder ook maar iets te kopen, behalve dan een broodje en een paar frisdrankjes voor op het vliegtuig. Wij waren namelijk gewaarschuwd: Arke serveert slechts één (miezerige) maaltijd op een vlucht van 13u en 2 keer een gratis watertje. Vandaar onze voorbereidingen (gelukkig maar). Dan eindelijk aan boord. De berichten van het gebeuren in België was duidelijk al doorgedrongen tot in Nederland, want de piloot begon al met te zeggen dat ze met vier in de cockpit zaten gezien de lange reis (dus niemand hoefde te vrezen voor een stoute copiloot-actie). Ik zat aan het raam, naast Jimmy zat een babbelgrage Hollandse die ook van plan was een slaappilletje te nemen (zolpidem ook, komt dat tegen zeg, medicinale verbroedering op de vlieger).

Nadat vier uur later eindelijk die verdomde maaltijd werd geserveerd (slappe gebakken pataten, ongare erwten en een prutje van vlees, gelukkig wel bijgestaan door een dessert van roomsoesjes) kon ik een pilletje nemen, waarna enkele gelukzalige uren niet-beseffen-dat-je-op-het-vliegtuig-zit mij wachtten. Volgens Jimmy had ik net de turbulentie boven de Atlantische oceaan gemist, mooi meegenomen gezien dat nu net niet mijn lievelingsonderdeel van vliegen is.

Na ongeveer 10u vliegen landden we in Cuba, waar iedereen van het vliegtuig gewipt werd en we dus in de armzalige transitzone een uur mochten doorbrengen. Vergezeld van een allereerste mojito viel dat best mee, eventjes weer met de voeten op de grond. Daarna nog een kort stuk vliegen en eindelijk: in Mexico! De controles daar waren “lichtjes” overdreven. Eerst moesten we drie kwartier aanschuiven voor de identiteitscheck, daarna konden we onze valiezen die natuurlijk al lang waren afgeladen op de grond nààst de band gaan oppikken (gouden tip voor dieven: het vliegveld van Mexico, daar pluk je de bagage zo van de grond en loop je ermee door, want de eigenaars staan toch een uur vast). Dan moet je door een douanecheck waarbij ze nagaan of je papieren in orde zijn qua invoerdingen (bvb geld mag niet meer dan een bepaald bedrag en zo). Dan mag al je bagage en jezelf nog eens door een scanner met een willekeurig systeem van grondige check (dus als je pech hebt wordt je bagage nog eens opengesmeten ook ter controle) en dan eindelijk door die deuren. Om begroet te worden door een hittegolf en vijfduizend kleine Mexicaanse mannetjes die “taxi?” roepen of je bagage uit je handen proberen te trekken om je te “helpen” naar waar je heen moet . Ik, voor geen kleintje vervaard als ik ben (ahum), weigerde natuurlijk m'n valies los te laten, waarop ze moesten afdruipen en gelukkig had ook Jimmy evenveel gezond verstand. Dat kon je daar wel niet van iedereen zeggen, maar kom...

De arke hostess gevonden, de bagage in een minibusje en hup naar het hotel. Op dat moment waren Jimmy en ik een goeie 22 uur in de weer geweest met reizen, het begon dus nogal door te wegen. Toen we toekwamen in het hotel was het ongeveer 19u. We werden begroet door een Nederlandse dame die de “romance gasten” ontvangt. Leuk dat het in het Nederlands was, voor de rest niet veel bijzonders aan. Het hotel is erg mooi, vol marmer en tierlantijntjes. De kamer volledig uitgerust met reuzemegabed (heb Jimmy nog niet gevoeld, lijkt net alsof hij in een andere kamer slaapt, zoveel ruimte heb je!), minibar, sterkedrankendispenser, tweepersoonsjacuzzi en al die andere vanzelfsprekende dingen (kuch kuch). We fristen ons op (eindelijk) en op naar onze eerste restaurantervaring: Pelicanos, een restaurant waar je in openlucht dineert à la carte. Wel irritant: een menukaart hebben ze overal, een drankkaart niet. Dus het is op de gok als je iets om te drinken vraagt. We aten er het volgende: Jimmy een carpaccio van “red snapper” en ik een timbaaltje van krab. Lekker! Daarna een paella voor twee personen, vol scampi, mosselen, sint-jacobsvruchten en inktvisringen, mmm!!

Toen het nog geen 21 u plaatselijke tijd was (is 3 u 's nachts Belgische tijd, kun je nagaan hoe moe we waren) vielen we in een comateuze slaap. Om 6u30 deze morgen waren we weer fris en fruitig en wakker (kom dat tegen!) dus waren we voor één keer bij de vroege ontbijters. En wat voor een ontbijt! In restaurant Mediterranéo mag je buffetsgewijs je eten kiezen, vers fruitsap en koffietjes en zo worden aan tafel geserveerd. Wat een buffet! Een hele hoop bereide gerechten (taco's met kaas, worstjes, groenten in een sausje etc), verse omeletjes die je kunt laten vullen met allerlei groenten, een grote keuze aan vers fruit (zelfs frambozen, bosbessen, braambessen en dergelijke), een heleboel charcuterie en soorten broodjes en nog al die andere brol die er altijd staat maar ik geen blik waardig keur (cornflakes en van die zulks). Wauw mmmmm!!! Heerlijk gegeten en veel te veel fruitsap gedronken (telkens je glas twee cm leeggedronken was werd het weer aangevuld, zo gaat het rap!). Lastig: overal wordt een fooi verwacht.. zo vermoeiend om daar altijd aan te denken!

Toen we klaar waren hadden we nog even tijd voor we werden verwacht op de arke meeting voor excursies etc dus gingen we naar de coffeehouse, ik voor een latte met vanille en Jimmy voor een regular coffee, in van die typische meeneemkartonnetjes, yum!

Op naar de meeting dan, weinig bijzonders, een beetje info over uistappen etc.

Uiteindelijk beslisten we om 1 excursie mee te doen, de tempel van Coba, de meest recente opgegraven Mayatempel midden in de jungle en de enige die je ook nog echt mag beklimmen. Die uitstap wordt gecombineerd met een aantal andere leuke zaken zoals een jungletour en zo, dus dit wilden wij graag doen. Ook hebben we geboekt voor Xel-Ha, een natuur-en avonturenpark dat wij sowieso al gingen doen, het enige verschil is dat we nu ook het vervoer van en terug hebben geregeld (tegen een meerprijs natuurlijk, maar dan hoef je niet zelf te sukkelen met er te raken met “betrouwbare” taxi's of dergelijke meer). Iets om naar uit te kijken! De rest van de dag hebben we geluierd aan het zwembad onder het genot van ontelbare teusjes (het een al lekkerder dan het ander en qua suikergehalte moesten ze soms niet onderdoen voor een suikerspin). 's Middags in een ander restaurant gaan eten, Spice, waarbij je in buffet allerlei Mexicaanse gerechten kan gaan proeven. Dit was al van de pikantere soort!

Daarna de ontdekking van de dag: een buitenbar met lounge-zetels waarbij de cocktails ook werkelijk herkenbaar zijn als wat wij Europeanen kennen als cocktails! Joepie! We hadden gevraagd ons jacuzzi-badje in de kamer te laten vollopen tegen 18 u (luxepaardjes zijn wij he!!!) en dus gingen we tegen dan naar boven, waar ons een romantische kaarsverlichte gevulde jacuzzi wachtte met rozenblaadjes. Gezellig! En de jacuzzi is groot, groot genoeg voor allerhande soorten... activiteiten. Dan bedoel ik natuurlijk een teusje drinken en zo he, uiteraard!! Nadien was het insmeertijd, want zowel Jimmy als ikzelf hebben de Mexicaanse zon een heel klein beetje onderschat. Ik had trouwens de hele dag factor 50 aan, maar zelfs dat is toch niet helemaal bestand tegen de Mexicaanse straaltjes.

Rond 20u op naar restaurant Asiana, waar de misosoepjes, sushi en sashimi ons blij maakten (enfin, mij al iets blijer dan Jimmy). Ook elk een gerechtje met gebakken nasi kon niet ontbreken: voor Jimmy iets van rundsvlees met peultjes en een soort teriyakisaus, voor mij kip met amandelen en lenteuitjes; heerlijk!!

Na nog een stapje gezet te hebben op de levendige uitgaans- en winkelstraat hier vlakbij liggen we nu weer redelijk comateus klaar in bed. Op naar een nieuwe dag vol inspannende eet- en drinkmomenten!